Een voetbalveld in Randwijk: de Haar.

Na het bezoek aan Klein Baal namen we de snelweg richting Rotterdam, onderweg naar huis zouden we nog 5 Molukse woonoorden tegenkomen. Dat in deze streek veel Molukse woonoorden waren en er ook nog veel Molukse bewoners in de buurt zijn blijven wonen, bleek wel uit de graffiti die we zagen langs de snelweg. Het Molukse rood, groen wit en blauw straalde ons tegemoet op meerdere plaatsen.

Randwijk is een klein dorp aan de Rijn. Het kamp lag buiten het dorp aan de Bredeweg. Het was een klein kamp. Op de kaart uit 1958 zijn zes barakken in een rechthoek om een open terrein te zien. Er zijn nog her en der wat kleinere gebouwtjes aanwezig, mogelijk opslag. De Haar begon als een DUW-kamp en is van mei 1954 tot december 1967 door Molukkers bewoond. Het is dus een vrij laat kamp, maar heeft wel 13 jaar dienst gedaan. In 1955 wint het Molukse mannenkoor uit het kamp een zangwedstrijd in Linschoten. Ze verslaan daarbij andere gerenommeerde Nederlandse koren.

De bewoners van De Haar behoren tot de CRAMS en anders dan in Klein Baal gaan de mannen in 1956 niet staken als de zelfzorgmaatregelen worden ingevoerd. Zij steunen het beleid van de regering. Zo zie je maar weer dat kampen die hemelsbreed 15 kilometer uit elkaar liggen een hele andere samenstelling en houding kunnen hebben. Twee jaar later zal het gereformeerde barmhartigheids committee Rhenen een kleding inzameling houden voor enkele kampen waaronder De Haar vanwege de armoedige omstandigheden. De zelfzorgmaatregelen werken dus niet geheel.

In juni 1959 vindt er in het kamp een incident plaats dat breed uitgemeten wordt in de pers. De heer H. had de kampoudste de heer P. aangevallen met een klewang terwijl hij hem om bemiddeling had willen vragen maar zich bedreigd voelde door stenen die gegooid werden. Wat er precies op dat moment gebeurde is niet duidelijk, maar hij raakt P. niet en geeft het snel op. Het omliggende verhaal geeft een kijkje in de invloed van Molukse inheemse spirituele denkbeelden die nog sterk aanwezig zijn in de kampen. H. denkt namelijk dat zijn vrouw onder invloed is van goena goena magie doordat ene I. persoonlijke eigendommen van haar heeft waaronder een haarlok en een foto. De vrouw wil echter niets meer met I. te maken hebben en H. wil dan ook de spullen terug. I. twijfelt daar nog over en daarom was H. naar P. gegaan, waarbij H. in drift uitbarstte. Uiteindelijk liep het allemaal goed af en kreeg de vrouw haar spullen terug. De verdediging voerde aan dat H. handelde door zijn geloof in goena goena en dacht in de macht van I. te zijn. Daarnaast was de klewang hem door de staat gegeven ten tijden van de KNIL. De officier van justitie eiste echter 8 maanden cel waarvan de helft voorwaardelijk. Uiteindelijk kreeg de man alleen voorwaardelijke straf.

In april 1963 komt dr Sjarif als eerste vertegenwoordiger van Indonesië naar Nederland. Bewoners uit de vier woonoorden Golflinks, Wiel, Vaassen en De Haar ontmoeten hem en geven aan terug te willen naar Indonesië. Sjarif belooft niets, maar zegt zijn best te doen. In april van het volgend jaar zouden daadwerkelijk enkele gezinnen uit Randwijk terugkeren naar Indonesië.

Van het woonoord zelf is weinig over, alleen de naam De Haar prijkt nog bij het voetbalveld. Het voetbalveld geeft wel de maat van het kamp aan want het perceel is bijna niet veranderd door de tijd heen. De huizen op de achtergrond zijn van na het kamp. Een klein herinneringsbordje bij het veld zou niet misstaan.