Laarbrug: van kamp tot camping.

Op een zonnige namiddag kwamen wij aan bij voormalig woonoord Laarbrug, nu een camping. Wij werden hartelijke door de eigenaresse van de camping ontvangen, we mochten rondkijken, maar ze moest even egeltjes voeren. De camping blijkt ook een officiële egeltjes opvang te zijn. De titel van deze blog verwijst naar het boek van Kamp tot Kamping. Het boek over kamp Laarbrug is jammer genoeg uitverkocht, maar ik mocht het exemplaar van de eigenaresse van de camping inkijken. De kaart in het boek hielp ons met oriënteren. In het programma over 70 jaar Molukkers in Nederland was Laarbrug langs gekomen dus we wisten dat er nog wel iets te vinden was. Bij de entree zijn nog drie barakken en we hadden even het gevoel een stap in een echt woonoord te zetten.

De barakken zijn door de tijd heen wel aangepast maar de karakteristieke schuine daken geven een goede indruk. Het meeste hout is vervangen door steen of kunststof platen. De barak op de foto is barak 18 waarin zich de ziekenafdeling en kraamkamer bevond ook was hier een woondeel. Het gebouw is nu een kantine met aangebouwde veranda.

Zoals de kaart laat zien zijn de meeste barakken gesloopt, maar is het middenveld nog bewaard gebleven als open ruimte. Hier bevind zich de zandbak die ook ten tijden van het woonoord in gebruik was en een klimrek dat op oude foto’s met Molukse kinderen is te zien.

Op de bovenstaande foto zijn de drie barakken te zien met nr 16, 22, en 18 aan de originele steenkopjes-weg. Barak 16 is de eerste barak op de foto, hier zat de watervoorziening, douches, en het kolenhok in. Een deel van de watervoorziening is nog aanwezig, maar deze is grotendeels vervangen door een moderne installatie. Het kolenhok is nog aanwezig, maar dient nu voor opslag. Het originele trapje en de kachelpijp zijn er nog. De buitenkant is deels vervangen door stenen en kunststof panelen. Binnenin zijn echter nog vele originele details aanwezig. Barak 22 met het grote witte kozijn was vroeger de kerk en werd later het kleuterschooltje. Achterin zie je nog net het randje van barak 18.

De eigenaresse van de camping was zo aardig om ons rond te leiden binnen gebouw 16. Hier zitten nog de meeste originele onderdelen, zoals de ramen verstopt achter een nieuwe muur. Deze waren zichtbaar in het deel met de trap naar de kolenkelder. Zoals je ziet wordt de ruimte nu gebruikt om materiaal op te slaan. Hierbinnen was ook de dakconstructie goed te zien en werd duidelijk dat dit een eenvoudigere bouw was dan de mooie gebogen dakspanten in kamp Baarschot. De waterinstallatie was gemoderniseerd, maar niet alle oude elementen waaronder de flotterruimte en de waterkelder waren verwijderd. Het is duidelijk dat de eigenaresse waar mogelijk zoveel mogelijk de dingen bewaard. Zij is zich bewust van de historische waarden en zal niet zomaar iets verwijderen. Zelf is ze erg blij dat de weg met steenkopjes niet is verdwenen. Het geeft een karakteristiek gevoel aan de camping en zorgt er meteen voor dat er niet te hard gereden wordt. Zij vertelde dat Molukse oud-bewoners veel waarde hechte aan de bomen op het terrein die er al ten tijden van het woonoord stonden. Overal op de camping zijn nog overblijfselen te vinden: een rijtje stenen in de grond die een barak begrensde, oude steenpoortjes, stukjes weg en op verschillende plaatsen stonden de oude ronde wasbakken. Barak 10 is omgebouwd tot sanitair met een verblijfsgedeelte en ligt nog aan oude tegelpaadjes en trapjes. Het heuvelige terrein geeft mij een vakantiegevoel omdat ik uit het platte westen kom. Maar ik kan mij voorstellen dat de bewoners dit ook een fijne plek vonden, ondanks het ontbreken van enige luxe.

Bij de ingang van het kamp is een monument geplaatst ter herinnering aan de Molukse bewoners die hier van 1951 tot en met 1966 verbleven. Op het bordje valt te lezen dat in het kamp vooral mensen van de eilanden Kei, Tanimbar en Aru woonden. Het is een mooi beeld dat rust uitstraalt en goed past in de bosrijke omgeving. In de toekomst zou het goed zijn om de resten in Laarbrug beter in beeld te brengen. Vooral omdat de huidige eigenaresse zo gastvrij is en het belang van deze overblijfselen op waarde schat.