Oostburg, De Wilgenhof, een driehoek met nissenhutten.

De Wilgenhof is een driehoekig kamp in de splitsing tussen twee wegen, de Nieuwstraat en de Grotendam in Oostburg. Toen ik er was stond het gras tot ver boven de knieën. De originele hekpalen uit de tijd van het kamp stonden er nog. Het hek had wel een slot, maar was open. Ik zag niemand en vond het niet gepast om zomaar iemands terrein te betreden. Door het hoge gras had ik ook weinig kunnen zien.

De vorm van het kamp is nog duidelijk te zien in de begroeiïng op de grenzen van het perceel. Er was verder weinig te zien, en het lijkt er op dat alle beton en bestrating verwijderd is. Er was geen verstoring in de begroeiïng te zien die vaak wijst op achtergebleven structuren. Het kamp werd nadat de laatste Molukse bewoners waren vertrokken compleet afgebroken omdat de kosten voor renovatie te hoog waren.

In het boek Molukkers in Zeeland staat uitgebreid omschreven hoe het kamp ingedeeld was. Aan de wegzijde was een houten barak op steenfundering die diende als kerk en kantine en een stenen barak met de beheerderswoning, kantoor, magazijn, de keuken, en een kamer voor de aflosbeheerder. Tussen deze barakken was de toegang tot het kamp. De andere twee zijde van het kamp vormde een driehoek door middel van in totaal 20 nissenhutten. 1 nissenhut deed dienst als stookgebouw en badhuis. De eerste bewoners kwamen van de boot Castelbianco die op 24 april in Rotterdam aankwam. In het eerste jaar woonde er rond de zestig mensen. In 1957 was dit uitgegroeid tot bijna 140 mensen. Zoals onderstaande afbeelding laat zien was het een netjes kamp met bestrating en hegjes (bron MHM, FF10951) Er was ook elektriciteit en stromend water.

De bewoners van het kamp hielpen in februari 1953 bij de watersnoodramp. Maar zij gaven meer dan alleen maar mankracht. Een collecte in het kamp haalde ook nog eens 104 gulden op. Als je bedenkt dat men 3 gulden per week kreeg, is dit veel geld. In 1954 reed koningin Juliana langs het kamp op een tocht die herdacht dat haar moeder koningin Wilhelmina in 1945 via Zeeland weer op Nederlandse bodem was gekomen. Juliana werd bij het kamp uitbundig toegezwaaid.

Het lijkt erop dat ook al woonde men in het moeilijk bereikbare Zeeuws-Vlaanderen men niet het contact met de rest van Nederland verloor. In 1954 als in kamp Lunetten gestaakt wordt tegen de zelfvoorzieningsregeling, stuurt de kampraad (samen met andere kampen in Zeeland) een bericht van steun aan de stakers.
In 1958 wordt er gesproken over het opheffen van de kampen in Zeeuws Vlaanderen omdat de bewoners geen werk kunnen vinden. De staat moet hierdoor geld bijleggen en de kampen worden als onrendabel bestempeld. De bewoners hebben het echter naar hun zin en hebben geen haast met vertrekken. Uiteindelijk zal het laatste gezin pas begin 1963 het kamp verlaten. Dit betekend voor de gemeente met woonoorden een teruggang in hun aantal inwoners, want sinds 1958 waren zij bij de gemeente ingeschreven. Vooral voor de kleine gemeentes zoals Oostburg was dit een verlies. Maar met de reünie in 2019 waren er voor even weer vele Molukkers in Oostburg.