Brijdorpe, woonoord langs de trambaan.

Brijdorpe is zo’n typisch Schouwens woonoord in Zeeland. Kort in gebruik en niks van terug te vinden. Het kamp was van juni 1951 tot en met september 1952 bewoond. De bewoners waren acht gezinnen die met de Goya naar Nederland waren gekomen. Na hun vertrek werd het kamp direct afgebroken.

Bijzonder is dat langs dit kamp een stoomtramlijn liep. Deze tramlijn was in 1915 geopend en liep tussen Burgh en Brouwershaven. De tramlijn was door de Rotterdamsche Tram Maatschappij aangelegd om Zeeland en Rotterdam te ontsluiten. Tussen de eindhaltes vaarden pontjes om het water te overbruggen. Door de inundatie (bewust onder water zetten van land als verdediging) tijdens de Tweede Wereldoorlog had de tramlijn het zwaar te verduren gehad, maar het lijntje werd na de oorlog weer in gebruik genomen. De watersnoodramp van 1953 zorgde voor de nekslag. De Molukse bewoners waren toen gelukkig al vertrokken. De heer Schonewille stuurde mij een foto van Molukse bewoners in de sneeuw bij station Brijdorpe die ik u niet wil onthouden.

Veel informatie over het woonoord kon ik niet vinden. Er was wel een krantenbericht uit 1952 in de Provinciaalse Zeeuwse Courant. Op 4 juni was er bij het landgoed Heesterlust in Schuddebeurs een zendingsdag waar de kampleider van Brijdorpe de heer G.M. de Bouville een toespraak hield. Hij was daar samen met andere bewoners van het woonoord die speciaal welkom werden geheten. De Molukse bewoners brachten ook enkele liederen ten gehore. We weten ook dat de koks van het kamp de heren Pattinasarany en Sapuletej waren. Het kamp werd tegen de wil van de lokale bevolking en de kampbewoners opgeheven in 1952. Bij het afscheid kregen de Molukse bewoners van de burgemeester een lepeltje met het wapen van Duivendijke, de gemeente waaronder Brijdorpe viel. De Zeeuwen die bekend waren met gedwongen verhuizingen door de inundatie, waren meevoelend met de gedwongen verhuizingen van de Molukse bewoners.

Op de locatie van het kamp is echt helemaal niets overgebleven. Zelfs de trambaan is totaal uit het beeld verdwenen door ingrijpende ruilverkaveling. Waarbij het hele landschap aangepast is, inclusief sloten. Als archeoloog ben je gewend in slootkanten te kijken omdat daar het iets diepere landschap nog zichtbaar is. Vaak zie je nog oude lagen of verstoringen die samenhangen met oude wegen of bewoning. Ook zijn geploegde akkers favoriet omdat deze verborgen vondsten omhoog halen. Hier was dat niet het geval. De omzet van het land is totaal geweest. Geen spoor te zien in deze geploegde vlakte. Geen scherf te bekennen. Alleen aan de rand bij een oprit lag wat materiaal, maar dit was duidelijk uit de originele context gehaald en kan overal vandaan komen.