De ervaringsgeschiedenis van Wyldemerck.

We zijn nu een half jaar verder en het project Wyldemerck wordt steeds meer zelf gedragen door de oud-bewoners. Op 26 november jl. organiseerden zij zelf een dag om de geschiedenis via verhalen vast te leggen. Idja en Aboe Marasabessy, Djannah Ollong en Shima Pattisuhasiwa namen het initiatief en regelden alles. Met de hulp van vrijwilligers werd de dag in Waalwijk een succes.

Makan dulu

Zeventig mensen hadden zich aangemeld voor de de dag. Velen hadden wat lekkers meegenomen voor bij de koffie en thee. Om half twee opende Djannah de middag met een korte inleiding. Zij vroeg aan Abdullah Lessey of hij een kort gebed wilde uitspreken voor het programma begon. Daarna presenteerde Jobbe en marjolijn kort het project en de resultaten.

Vervolgens begon het belangrijkste deel van de middag: het vertellen van de verhalen. Aboe leidde het gesprek. Het geloof was een belangrijk thema, want de Islam was de reden geweest om naar Wyldmerck te komen. Toen het kamp in 1954 beschikbaar kwam, trokken islamitische Molukkers uit andere woonoorden naar Friesland. De deelnemers die zich de verhuizing naar Wylemerck konden herinneren, waren nog jong. Een werd zelfs uit de kleuterklas gehaald om met de vrachtwagen naar Wyldemerck af te reizen. Tot onze verbazing gebeurde de verhuizingen van de mensen niet met bussen, maar soms gewoon in een open vrachtwagen op losse stoeltjes. Vrouwen en kleine kinderen mochten voorin zitten. “Gelukkig regende het die dag niet”, zei iemand.

Eenmaal aangekomen in Wyldemerck was er nog geen moskee en werd er gebeden in de kantine. Sommigen herinnerden zich nog de eerste spade die de grond in ging voor de moskee. Anderen juist de eerste steenlegging door de ambassadeur van Pakistan. De reden dat deze ambassadeur kwam voor de opening lag in het feit dat de enige andere moskee in Nederland op dat moment de Pakistaanse moskee in Den Haag was. De deelnemers vertelden over hoe de moskee er uit zag en door deze verhalen konden we de herkomst vaststellen van stukken van tegeltjes die vonden bij de opgraving in september.

De kinderen kregen elke dag na school nog een uur Koran-lessen. Sommigen vonden dat saai, maar anderen vonden het leuk. “Ik probeerde wel eens te spijbelen”, vertelde iemand, “maar als pa daar achter kwam dan kreeg ik er van langs!” De lessen werden gegeven in de barakken door mannen uit het kamp. De feestdagen waren natuurlijk beter in het geheugen blijven zitten, ook omdat er dan koekjes en geld uitgedeeld werden als kinderen langs de deuren gingen. “Maar als we wisten dat je ergens alleen koekjes kreeg, dan gingen we daar niet heen”, zei een van de kinderen van toen. Daar werd hard om gelachen. En zo passeerden allerlei verhalen de revue. De tijd vloog voorbij.

Makan susdahnya

Ondertussen hadden anderen eten gekookt in de grote keuken. We konden kiezen uit papeda met makreel of gado gado met kip. Wij konden deze gelegenheid natuurlijk niet voorbij laten gaan om papeda te eten. marjolijn vond het erg lekker en Jobbe wil er nog even over nadenken.

Iedereen genoot van het eten, dat mogelijk werd gemaakt door sponsoring van de Stichting 50 jaar Molukkers in Waalwijk, die we daarvoor hartelijk willen danken. Het was een heerlijke afsluiting van een emotionele en belangrijke middag.