Het meest zuidelijke kamp Eijsden Capucijnenklooster.

Inleiding

De dag voor de harde lockdown gingen wij naar zuid Limburg. De reis was al langer gepland en we hadden nu vrije dagen. We verbleven in Rijckholt (daar een volgende keer meer over) en wandelden op een zeer aangename middag naar Eijsden. De omgeving is een rare mix van natuurschoon, industrie, en snelweg. Via de Capucijnenstraat kwamen we Eijsden binnen en liepen we naar de straat die nu Bellefleur heet.

De plek van het klooster

Op deze plek stond vroeger het klooster, dat ongeveer in de achtertuinen zal hebben gelegen. De geschiedenis van het klooster en haar verbouwingen is lang en omvat een kasteel als voorloper. De plek moet echter niet verward worden met Huis Breust wat meer ten westen lag. Eind negentiende eeuw werd het gebouw een Capucijnenklooster. In april 1951 kwamen de Molukse bewoners in het klooster wonen. Terwijl zij daar zaten werd het klooster in 1955 overgenomen door het missiehuis Mariannhill zij zouden het grote gebouw niet gebruiken. De Molukse bewoners zouden er echter tot 1962 blijven wonen. Waarna in 1968 het gebouw werd verkocht en later gesloopt. Het enige fysieke overblijfsel van het klooster is een muurkruis dat enkele jaren geleden werd gerestaureerd en op de Loenen is neergezet, recht tegenover de locatie van het oude klooster.

Het kruis verwijst alleen naar de kerkelijke historie. Er is geen herdenkingsplaat of tekst voor de Molukse bewoning.

In verschillende bronnen is wel iets te vinden over de Molukse bewoners. Opvallend is hoe vaak Eijsden genoemd wordt voor hulpacties in het Gereformeerd Gezinsblad. Naast kleren en speelgoed wordt er ook geld ingezameld voor bijbels (sommige in Maleis) en andere godsdienstige literatuur en later zelfs muziekinstrumenten. Er is ook een uitwisseling tussen de mensen in het woonoord en de protestantse gemeente in Maastricht, waarbij men elkaar bezoekt. Sowieso gaat de berichtgeving vooral over de interacties met de lokale gemeenschap. Zo zijn de Molukse bewoners aanwezig bij herdenkingen in het dorp en helpt men bij de fruitpluk.

Die goede berichten lijken over een te komen met de herinneringen van mevrouw Hennie Nikijuluw die in een interview voor Zicht op Maastricht aangeeft dat schoolkinderen en vrienden van buiten graag naar het klooster komen om te spelen. Ook had men wat meer ruimte. De familie van mevr. Nikijuluw had in het klooster drie slaapkamers, een zitkamer en een keukentje. Men had in het begin eten gekregen via de centrale keuken in het klooster, maar kookte later zelf. De kinderen werden met de bus naar de Suringarschool gebracht net als de kinderen uit Rijckholt.

In 1962 verlaten de Molukse bewoners het klooster en gaan verspreid over Zuid-Limburg wonen. Vaak in speciaal daarvoor aangelegde straten. Enkele gezinnen gingen in ieder geval in de wijk Heer in Maastricht wonen.

Conclusie

Het contrast tussen dit woonoord in Eijsden en het vorige onderzochte woonoord Oude Zeug kan niet veel groter zijn. Dit laat zien dat er niet één verhaal te vertellen is over de Molukse woonoorden. Elk verhaal voegt iets toe aan ons beeld. Zo vlak voor de lockdown op een mooie decembermiddag was het in ieder geval een plezier om naar Eijsden te komen, ook al is het woonoord verdwenen.