Kamp Mantinge vanuit de auto.

Inleiding

Het leven van een hedendaags archeoloog gaat niet altijd over rozen. Soms zit het weer tegen, zo koud dat je vingers geen pen kunnen vasthouden of zo warm dat je van schaduw naar schaduw loopt. Soms kun je niet een terrein op of kun je het terrein niet goed lokaliseren. Maar hier in Mantinge was er een ander obstakel, een grote hond (rottweiler) die los liep zonder een mens in zicht.  Nu staan rottweilers er om bekend dat zij hun plek en eigenaar verdedigen dus het leek ons niet veilig om uit te stappen. Maar ook vanuit de auto kun je observaties doen.

Kamp Mantinge

Van het originele kamp konden wij vanuit de auto niets terugzien. Maar ik denk dat als we op de plek rond hadden gelopen we niet veel meer hadden gezien. Op de plaats waar kamp Mantinge lag zijn drie grote schuren gebouwd. Deze schuren zijn parallel aan elkaar gebouwd terwijl de originele plattegrond van het kamp een driehoekige indeling laat zien. De schuren hebben een dusdanige omvang dat er weinig kans is dat er nog sporen van het oude kamp zijn overgebleven. Hoogstens zouden er nog wat resten in de grond aanwezig kunnen zijn in het weilandje voor de schuren.

Het kamp Manting had namelijk op de korte zijde twee kleine barakken, die wat dichter bij de weg lagen. Een visuele inspectie van het weiland gaf ons echter geen aanleiding om te vermoeden dat er nog substantiële zaken te vinden zijn. In ons autootje waren we namelijk moedig genoeg om enkele keren heen en weer te rijden.

Het enige wat nog bij het originele kamp kan horen is de bomenrij achter de linker schuur. Op Google-earth is namelijk te zien dat deze bomenrij schuin op de huidige perceelgrenzen staat. En daarmee de driehoekige structuur van het kamp lijkt te volgen.

We besloten naar de zijkant van het kamp te rijden om te zien of daar nog iets te vinden was.

Ook hier was eigenlijk niets terug te vinden. De bebouwing op het huidige terrein is nogal fors. En van de weg af is het niet goed toegankelijk. Het nemen van een goede foto werd bemoeilijkt door de vele begroeiing langs de weg.

Het enige wat ons opviel was dat in het hek dat ongeveer naast het kamp moet hebben gelopen enkele hele grote palen zaten. Deze waren niet in verhouding tot de rest van het hek. Misschien gaat het hier om oude palen die ooit onderdeel uitgemaakt hebben van het originele hek.

Conclusie.

Op de plek van het kamp Mantinge is er weinig tot niets dat ons herinnert aan het verleden. Geen bordje of monument en de meeste sporen lijken uitgewist. We konden het kamp niet goed onderzoeken, maar de vraag is of een betreding van het terrein ons veel meer had geleerd.