Deze blog is geschreven door Aboe Marasabessy.
Het heeft even geduurd maar uiteindelijk gaat gemeente Waalwijk de graven van de 1e generatie Molukse KNIL-militairen en hun partners een beschermde status toekennen.
Wat vooraf gebeurde.
Het heeft lang geduurd. Wisseling van wethouders en in eerste instantie wilde men zelfs niks doen. Met veel pijn en moeite kwam het college/de wethouder met een voorstel waarbij men niet verder wilde gaan met ’10 jaar vrijstelling van grafrechten’. Het college ging dit als voorstel aanbieden aan de raad. De raad moest daar op 23 november een besluit over nemen. Dit voelde als belediging. Bovenop de teleurstelling en boosheid. Er was grote behoefte om aan de raadsleden eens goed te vertellen wat dit met ons allen doet.
De gemeenteraad kent zogenaamde gespreksavonden. De raad gaat dan in gesprek met bewoners en belanghebbenden over onderwerpen die aan orde komen op een daaropvolgende besluitvormende raadsvergadering. Maar op zo’n gespreksavond mag een inspreker maar 3 minuten zijn/haar verhaal doen. Zo ontstond het idee om zelf een bijeenkomst te organiseren en de raadsleden uit te nodigen. Zo geschiedde.
Bijeenkomst gemeenschap met raadsleden gemeente Waalwijk op 4 november
Die middag hebben een aantal uit onze gemeenschap hun verhalen verteld, hun mening gegeven maar ook hun pijn en verdriet getoond. Met respect naar de gasten. Niet op de persoon. Zonder gevloek of getier. Het was druk. De 2e, 3e en zelfs 4e generatie was aanwezig. Er vloeide ook tranen bij de mensen die luisterden. Dezelfde pijn en verdriet. Iedereen was er wel over eens; het is goed dat we dit gedaan hebben. De aanwezige raadsleden waren geraakt. Maar vooral verrast. Men besefte niet dat de pijn zo diep zat. Maar de meesten lieten zich nog niet in de kaart kijken.
Gespreksavond van de gemeenteraad Waalwijk op 9 november
Achteraf begrepen we dat het nog nooit zo druk was geweest op de publieke tribune. Maar dat er nog nooit zoveel insprekers zich hadden aangemeld om in te spreken bij een onderwerp. Negen insprekers van onze kant. De meesten hadden (nog) niet gesproken op de bijeenkomst van 4 november. Van tevoren hadden we niet afgestemd en afgesproken wie zou spreken. Iedereen was vrij om dit te doen. Een aantal die inhoudelijke ingingen op het voorstel. Maar het waren vooral persoonlijke verhalen. Uit het hart en veel emotie. Je kon zien dat raadleden geraakt werden. In de gesprekken naderhand bleek wel hoe diep.
Na het onderwerp vroeg de voorzitter om een schorsing. Een aantal fracties hadden aangegeven dat ze wilden overleggen. Normaalgesprokken gebeurt dit nooit bij een gespreksavond. Na de schorsing vertelde de voorzitter dat de fracties met elkaar hadden overlegd. Dat een meerderheid van de fracties met een amendement zal komen om over te gaan naar eeuwigdurend. Formeel moet de definitieve klap nog vallen op 23 november. Maar de kaarten zijn geschud. Opluchting, blijheid en weer veel tranen. We zullen weer massaal aanwezig zijn op 23 november.
Moluks Erfgoed 